21 Şubat 2012
Hayatımda ilk defa gecenin bir yarısı uyumak için yattığım yataktan kalkıp sigara içiyorum.
Düşünceler rahat bırakmıyor.
Hava o kadar soğuk ki kaloriferin dibinde oturup dışarıya bakıyorum. Bir Allah'ın kulu yok. Buzdolabının sesi ve ben varız sadece.
Ayaklarım üşürken düşünmemezlik edemem.
Düpedüz özlemek bu. Yalnız ve kendimi bile dahil edemediğim 32 günlük moladan sonra geçirdiğim ilk "sen" krizi.
Ağzımda sigara tadı, tiksiniyorum kendimden.
Ya canım seni beklemek isterse?
Yaşadığım bir heyecanı paylaşmak istersem senle?
Hep annemin dediği geliyor aklıma.
"Arkadaşlarını çok sevme, kaybedince üzülürsün" demişti bana.
Şimdi ben kaç kişiyi kaybettim sende biliyor musun?
Nefesim daralıyor. Biraz sakinleşmek adına ellerimle kavrıyorum başımı ama o bile seni hatırlatıyor.
Şu iki ayda ne kadar yaşlandım bilemezsin.
Hala çok küçük bir parçam bir açıklaması vardır diyor ama geriye kalan tüm hücrelerim gerçeği biliyor.
Bazen sorasım geliyor, "seni hiç kimse sevmedi de ondan mı korkuyorsun sevilince?"
Cevap vermezsin biliyorum.
Belki de ne yazdıklarıma, ne sevgime, ne de bu uykusuz gecelere gram değmezsin.
Bilip de seviyor, görüp de susuyor insan işte.
Ama bil ki tüm bunlar fazla.
Çok fazla..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder