Günlerden cuma... 

vakit gidiş vakti.

bir telaş bir toplanma

hava soğuk 

bir valizden çekip çıkartıyorum ceketimi

yalnızım

yalnızsın

ne benim kimsem var 

ne senin.

yardıma geldin

ellerin boş

ellerin benim yükümle dolu

taşınıyorum

dostlar satmış

sen varsın

ben varım

her zamanki gibi. 

tutuyorsun yükümün ucundan

hafifletiyorsun beni

günlerden cuma

haziranda ölmek değil senden ayrılmak zor

her haziranın birbirine benzemesi zor

ayrılık zor

terliyim öpme diyorsun bana

gidiyorsun, veda istemiyorsun

bilmiyorsun

ben kendime acı çektirmeyi severim

geliyorum yanına

vedaya

sarılıyorum sana sıkı sıkı

ya bir daha olmazsa

.

.

. 

severek gidiyorum

senin olmayan sevgimi de alıp yanıma...