Bir şeyler demeyi unuttum sanki.
Bugün hoca kimin yanında mutluysanız, kim sizin yüzünüze tebessüm oturtabiliyorsa onun yanıan gidin bir de iki tek atın dedi. (evet benim böyle hocalarım var.)
Ben senin yanında mutlu değilim. Ama yanından ayrılırken bahsedilen o tebessüm yüze bırakın oturmayı kamp kuruyor. İşte bunu anlamıyorum. Senleyken sessiz, ayrılırken mutlu, sen yokken alabildiğine hüzünlüyüm ben.
Sevmek mi bu? Takıntı mı ? Benim sorunlu kişiliğimin bana bahşettiği bir özellik mi ? Vazgeçememek mi ? Mazoşizm mi ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder